Harrie Gerritz is een schilder die zijn inspiratiebron: het landschap van Maas en Waal, in de loop der tijd heeft getransformeerd tot spannende geometrische vormen. Hij is een veelzijdig kunstenaar, die zowel twee- als driedimensionaal werk maakt. Daarnaast verzamelt hij etnografica.
Zijn werken worden geëxposeerd te midden van zijn etnografica collectie. De wisselwerking tussen beiden geeft een extra dimensie aan de werken. Een mooie gelegenheid om met elkaar te vergelijken en voor de liefhebber te filosoferen over westerse kunst 
en etnografica.
Harrie Gerritz en de etnografische kust.
(ontleend aan de toespraak die kunstcriticus Koos Tuitjer hield bij de opening van expositie met werk van Harrie Gerritz in Galerie de Buytensael, op 9 maart 2003)
Bijna 100 jaar geleden ontdekte de schilder Picasso de magie van donker Afrika. Hij was gefascineerd door de kracht die uitging van deze exotische inspiratiebronnen. Veel kunstenaars probeerden zich nieuwe terreinen en een andere beeldwereld eigen te maken.
Harrie Gerritz was twintig jaar, toen hij als dienstplichtig marinier naar het toenmalige Nederlands Nieuw Guinea werd gestuurd. Opgegroeid in Woezik bij Wijchen bij Nijmegen wilde hij wel iets meer van de wereld zien. Op één van zijn tochten stuitte hij op een woest stromende rivier. Met hulp van enkele jonge Paoea’s bereikte veilig de overkant, zijn kostbare (foto)apparatuur bleef droog. Daar aangekomen wachtte hem een indrukwekkende verrassing: een aantal verpletterend mooie beelden. De vonk sloeg over en Harrie Gerritz was verkocht aan iets dat hij de rest van zijn leven met zich meedroeg: terug in Nederland ging hij etnografische beelden verzamelen en hij besloot kunstenaar te worden.
Het land van Maas en Waal vormde zijn inspiratiebron en de ruimte van het landschap werd zijn motief. Een ruimte, waarin de schilder de wereld zijn wil oplegt. De ruimte wordt gevangen in het beeld, en daarmee is de cirkel tussen de kunstenaar en de etnografische kunst rond.
